Το κορίτσι με την κίτρινη μπλούζα.

Όλα ξεκίνησαν μια τυπική για εμένα μέρα. Σηκώθηκα το πρωί ετοιμάστηκα, μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για τη σχολή. Δεν είχα απομακρυνθεί καλά – καλά από το σπίτι όταν παρατήρησα το κορίτσι με την κίτρινη μπλούζα. Μια κοπέλα γύρω στα 15, όμορφη και μικροκαμωμένη. Συνομιλούσε με μια φίλη της και το πρόσωπό της έλαμπε από φρεσκάδα και το τεράστιο χαμόγελό της έδειχνε τη χαρά και τη δίψα για ζωή που έχει ή τουλάχιστον πρέπει να έχει ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία. Την παρατήρησα μόνο μια στιγμή άλλα η εικόνα της μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό όλη την διάρκεια της ημέρα. Τι ήταν αυτό που την έκανε τόσο χαρούμενη και λαμπερή; Ήταν άραγε ένας νεανικός έρωτας που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά της; Ήταν μια επιβράβευση από τους γονείς προς το καμάρι τους;  Ή απλά «ζούσε»;

Στην συνέχεια το μυαλό μου γύρισε κάποια χρόνια πίσω όταν ήμουν και εγώ στη δική της ηλικία. Τι σκέψεις είχα τότε; Είχα άραγε την ίδια φρεσκάδα και το ίδιο χαμόγελο στα χείλη; Και το βασικότερο «ζούσα»  ή όχι;

Όπως μου είπε ένας φίλος το σημαντικό σε αυτή τη ζωή είναι να «ζεις» και όχι να «υπάρχεις». Συνειδητοποίησα πώς ούτε τότε ούτε τώρα «ζω», απλά «υπάρχω»! Το χαμόγελο μου ήταν και είναι ένα χαμόγελο προσποιητό, ένα χαμόγελο που υπάρχει απλά και μόνο για να κρύβει τον πόνο. Τόσα χρόνια χαμένα… Τόσα χρόνια που πέρασαν λέγοντας στον εαυτό μου πως η επόμενη χρονιά θα είναι καλύτερη, πως θα πραγματοποιήσω τα όνειρά μου, πως όλα θα αλλάξουν, πως η τύχη θα χαμογελάσει μια στιγμή και για εμένα, πως θα γίνω το άτομο που βλέπω στα όνειρά μου, πως θα αρχίσω να «ζω».

Τίποτα από αυτά δυστυχώς δεν έγινε…

«Αχ, πού ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!» είπε κάποτε ο σπουδαίος ποιητής Κώστας Βάρναλής.

Περνώντας τα χρόνια έμαθα πως στη ζωή αν θες να επιβιώσεις πρέπει να είσαι σκληρός σαν πέτρα, να μην σε διαπερνά τίποτα. Όσο και να πονάς να πηγαίνεις παρακάτω. Να μην δείχνεις τα αισθήματά σου ή καλύτερα αν μπορείς να μην έχεις καθόλου. Να κρύβεις τα πάντα πίσω από το ψεύτικο χαμόγελο και τη μαγική φράση «Καλά είμαι, μια χαρά».

ΞΥΠΝΑ! ΔΕΝ «ΖΕΙΣ», ΑΠΛΑ «ΥΠΑΡΧΕΙΣ».  Ο χρόνος τελειώνει πολύ γρήγορα… Προσπάθησε να αδράξεις τη μέρα.

Εσύ που διαβάζεις αυτό το post τρέξε να προλάβεις. Η κλεψύδρα τρέχει και κάθε λεπτό που χάνεις δεν γυρίζει πίσω. Κάνε τα όνειρά σου πραγματικότητα, αγάπησε, γίνε αυτό που θέλεις να γίνεις και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι.

ΒΡΕΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΤΡΙΝΗ ΜΠΛΟΥΖΑ!

                                                                                    

                                                                                          Λούρου Σταυρούλα

Facebook page: https://www.facebook.com/pages/Roula-4-All/788226274523456